ေရးသားသူ- ရဲမုိးယခုေဆာင္းပါးကို သင္စတင္ဖတ္ေနခ်ိန္မွာ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ႀကီးကေတာ့ သူ၏အၾကမ္းတမ္းဆံုးေန႔ရက္တစ္ရက္ကို စတင္ျဖတ္သန္းေနၿပီျဖစ္သည္။
“ဖရဲသီးႏိုင္ငံေရး”ဟု ဆိုရေလာက္ေအာင္ တခ်ဳိ႕အသီးက အတြင္းကအ၀ါ၊ တခ်ဳိ႕အသီးက အတြင္းကနီေနသည့္ ထုိင္းႏိုင္ငံေရးပဋိပကၡက သမိုင္းမွာ (၁၈)ႀကိမ္ အာဏာသိမ္းခဲ့ၿပီးျဖစ္သည့္ ထိုင္းစစ္တပ္အား သူတို႔တင့္ကားေတြကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္အင္ဂ်င္စႏိႈးထားဖို႔ ဖိအားေပးေနပါၿပီ။
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂ ရက္ေန႔ ေရြးေကာက္ပြဲကိုျငင္းဆန္သည့္ အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္ ဆူသက္ေသာင္ဆူဘန္ႏွင့္ “အ၀ါ” မ်ားက အစိုးရႏုတ္ထြက္ေပးဖို႔အတြက္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ႀကီးကို ဒီကေန႔ ၀ိုင္း၀န္းပိတ္ဆုိ႔ၾကမည္ျဖစ္သည္။ Bangkok Shut Down ဟု သူတို႔ေခၚဆိုသည့္ စစ္ဆင္ေရးက ႏိုင္ငံ၏စီးပြားေရးအရ ႏွလံုးသည္းပြတ္ျဖစ္သည့္ ဘန္ေကာက္ကိုထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ျခင္းျဖင့္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း၏ ယႏၲရားတစ္ခုလံုးကို လည္မ်ဳိညႇစ္လိုက္ျခင္းပင္။
၂၀၀၆ ခုႏွစ္က ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္သက္ဆင္ကို စစ္တပ္ကအာဏာသိမ္းခဲ့သည့္အခ်ိန္က စတင္သည့္ သက္ဆင္လိုလားသူ အနီမ်ားႏွင့္ မလိုလားသူအ၀ါမ်ား၏ ႏိုင္ငံေရးတိုက္ပြဲက ခုနစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာသည့္အခ်ိန္မွာ အရွိန္အဟုန္ပိုအားေကာင္းလာခဲ့ပါၿပီ။ ထိုင္းႏိုင္ငံေရးကို အေ၀းက ရီမုတ္ကြန္ထ႐ိုးႏွင့္ ခ်ဳပ္ကိုင္ေနသည့္ သက္ဆင္ကလည္း ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အႏိုင္ရသူ သူ႔လူမ်ားကို “သက္ဆင္မိသားစုအက်ဳိးစီးပြား”အတြက္သာ အလုပ္လုပ္ေစသည္။ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အႏိုင္မရသည့္အတြက္ ဧကရာဇ္၏အေရာင္“အ၀ါ”ကိုၿခံဳၿပီး စစ္တပ္မသိက်ဳိးကၽြံျပဳမႈေအာက္မွာ ဘန္ေကာက္လမ္းမ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္တတ္သည့္ ဒီမိုကရက္မ်ားကလည္း ဒီမိုကေရစီမက်သည့္နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ အာဏာကို လႊဲေျပာင္းဖို႔ အားထုတ္ၾကသည္။
ႏိုင္ငံေရးမရင့္က်က္သည့္ ၿပိဳင္ဘက္ႏွစ္ဖြဲ႕အၾကားမွာ ထုိင္းႏိုင္ငံကေတာ့ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးအရ အႀကီးအက်ယ္ ထိခိုက္နစ္နာသြားခဲ့ပါၿပီ။
အေမရိကန္ဒုသမၼတေဟာင္းအယ္လ္ဂိုးကို ဘန္ေကာက္မွာ အေရးတႀကီးအလိုရွိေနပါသည္။ ဒုသမၼတအယ္လ္ဂိုးႏွင့္ တကၠဆက္ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ေဂ်ာ့ခ်္ဒဗလ်ဴဘုရွ္တို႔ယွဥ္ၿပိဳင္သည့္ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ အေမရိကန္သမၼတေရြးေကာက္ပြဲက သမိုင္းမွာ အႀကိတ္အနယ္အျဖစ္ဆံုး ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုျဖစ္သည္။ ဒုသမၼတအယ္လ္ဂိုးကလည္း သမၼတကလင္တန္၏တြဲဖက္အျဖစ္ ရွစ္ႏွစ္ၾကာစြမ္းေဆာင္ျပႏုိင္ခဲ့သူ။ ေဂ်ာ့ခ်္ဒဗလ်ဴဘုရွ္ကလည္း သမၼတေဟာင္းေဂ်ာ့ခ်္ဘုရွ္ (အႀကီး)၏ သားျဖစ္သည့္အတြက္ အသိုင္းအ၀ိုင္းအင္အား ေတာင့္တင္းလွသူ။ ႏွစ္ဖက္စလံုး၏ ေရြးေကာက္ပြဲမန္ေနဂ်ာမ်ား၊ စည္း႐ံုးေရးမွဴးမ်ား၊ ေထာက္ခံသူမ်ားကလည္း ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ ေရကုန္ေရခန္း ၿပိဳင္ဆိုင္သြားခဲ့ၾကသည့္ ေရြးေကာက္ပြဲျဖစ္ခဲ့သည္။
ျပည္နယ္တစ္ခုခ်င္းစီက မဲမ်ားေရတြက္ေၾကညာသည့္အခါလည္း ရလဒ္က ဘတစ္ျပန္က်ားတစ္ျပန္။ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားေပၚက အေမရိကန္ေျမပံုႀကီးမွာ ဒီမိုကရက္အယ္လ္ဂိုးက ႏုိင္သည့္ျပည္နယ္မ်ားကို အျပာေရာင္ျဖင့္ျပၿပီး ရီပက္ဘေလကန္ေဂ်ာ့ခ်္ဒဗလ်ဴဘုရွ္ႏိုင္သည့္ျပည္နယ္ကို အနီျဖင့္ျပသည္။ ေျမပံုေပၚမွာ အျပာႏွင့္အနီက တစ္ကြက္ခ်င္း နယ္လုေနခဲ့သည့္ျပကြက္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဆံုးအျဖတ္က ဖေလာ္ရီဒါျပည္နယ္ကိုေရာက္လာသည္။ ဖေလာ္ရီဒါမွာႏုိင္တဲ့သူ သမၼတျဖစ္ၿပီ။ ျပႆနာက ဒီေနရာမွာစပါသည္။ ဖေလာ္ရီဒါမဲ႐ံုကထြက္လာသူမ်ားကို ေမးျမန္းသည့္အေပၚမွာ အေျခခံၿပီး“အယ္လ္ဂိုးႏိုင္ၿပီ”ဟု ႐ုပ္ျမင္သံၾကားအခ်ဳိ႕က ႀကိဳတင္ခန္႔မွန္းၾကသည္။
ေနာက္ပိုင္းမွာ “ဘုရွ္”ႏိုင္ၿပီဟု ေျပာင္းလဲခန္႔မွန္းေလာက္ေအာင္ ႏွာတစ္ဖ်ားအသာ ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးမဲေရတြက္ရာမွာ ရာဂဏန္းမွ်ျဖင့္ ဘုရွ္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ဒီမိုကရက္မ်ားကို အစဥ္တစိုက္အားေပးသည့္ ခ႐ိုင္သံုးေနရာမွာ မဲေရတြက္မႈျပႆနာရွိေနသည္။ အယ္လ္ဂိုးကိုထည့္သည့္ မဲခုနစ္ေသာင္းေက်ာ္ကို မဲေရတြက္သည့္စက္က ပယ္မဲလုပ္ထားသည္။ အယ္လ္ဂိုးက မဲျပန္ေရတြက္ေပးဖို႔ေတာင္းဆိုသည္။ ဖေလာ္ရီဒါတရား႐ံုးခ်ဳပ္က ပထမေတာ့ခြင့္ျပဳလိုက္သည္။ တစ္ႏိုင္ငံလံုးက ရင္တမမႏွင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။ အယ္လ္ဂိုးကို ေထာက္ခံသူမ်ားကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ေစာင့္စားလ်က္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆံုးမွာ ျပည္ေထာင္စုတရားသူႀကီးခ်ဳပ္အဖြဲ႕၀င္ငါးဦးက ျပန္လည္ေရတြက္မႈကိုရပ္စဲလိုက္ၿပီး “ဘု္ရွ္”ကို အႏိုင္ေပးလိုက္သည္။
တကယ္ေတာ့ တရားသူႀကီးငါးဦးက ကြန္ဆာေဗးတစ္ရီပက္ဘေလကန္သစၥာေတာ္ခံမ်ား။ တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာ မဲငါးသိန္းေက်ာ္အသာႏွင့္ အႏိုင္ရလ်က္ ႐ံႈးရသည့္အတြက္ ႏိုင္ငံအ၀န္း အယ္လ္ဂိုးေထာက္ခံသူမ်ားက မေက်နပ္ၾက။
သူတို႔မ်က္ႏွာေပၚကမ်က္ရည္မ်ားက တစ္စံုတစ္ခုကို အေရးယူေဆာင္ရြက္ဖို႔ ေတာင္းဆိုေနခဲ့ၾကသည္။ အားလံုးက အယ္လ္ဂိုးမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၾကသည္။ မတရားသည့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အယ္လ္ဂိုးဘယ္လိုတုံ႔ျပန္မလဲ။ ဆူသက္ႏွင့္ သက္ဆင္သာ အယ္လ္ဂိုး၏အႀကံေပးမ်ားဆုိလွ်င္ေတာ့ နယူးေယာက္ကိုသိမ္းလိုက္၊ ေ၀ါစထရိကိုပိတ္ဆို႔ထား၊ မက္ဒီဆင္စကြဲယားကို၀င္စီး၊ ၀ါရွင္တန္မွာ အိမ္ျဖဴေတာ္ထဲကို “ဘုရွ္”မ၀င္ႏိုင္ေအာင္တားထားဟု အႀကံေပးၾကပါလိမ့္မည္။
သို႔ေသာ္ အယ္လ္ဂိုးက သက္ဆင္မဟုတ္သလို၊ ဆူသက္လည္းမဟုတ္ခဲ့ပါ။ တရားသူႀကီးမ်ား၏ဆံုးျဖတ္ခ်က္က မမွ်တသည့္တိုင္ သူတို႔၏လုပ္ပိုင္ခြင့္မ်ားကို ေလးစားလိုက္နာရမည္ဟု သူဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ကိုေထာက္ခံသည့္ ႏိုင္ငံလူဦးေရထက္၀က္ေက်ာ္ကို လမ္းမ်ားေပၚသို႔ သူေခၚထုတ္လာခဲ့လို႔ရသည္။
သူမလုပ္ခဲ့ပါ။ သူလုပ္ခဲ့လွ်င္ အေမရိကန္လူ႔အဖြဲ႕အစည္း ထက္ျခမ္းကြဲသြားမည္ဆိုတာကို သူနားလည္ခဲ့သည္။ တရားသူႀကီးမ်ား၏အဆံုးအျဖတ္ကို လက္ခံဖုိ႔ ျပည္သူေတြကို သူေဖ်ာင္းဖ်ခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာၾကားမွာ တိုင္းျပည္ညက္ညက္ေၾကသြားမည့္လမ္းကို သူမေရြးခဲ့ပါ။
၂၀၀၀ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာ ၂၆ ရက္က ႐ုပ္သံေပၚမွာ တည္ၾကည္ရင့္က်က္စြာ စကားေျပာသြားသည့္ အယ္လ္ဂိုးကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ၾကက္သီးထသြားမိခဲ့သည္။
“အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုဆိုတာ ဒါပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ပါတီအေရးထက္ ႏိုင္ငံ့အေရးကို ေရွ႕တန္းတင္ပါတယ္”
နယူးေယာက္တုိင္းမ္သတင္းစာႀကီး၏ ပင္တိုင္ေဆာင္းပါးရွင္ ေသာမတ္စ္ဖရီးမင္းက ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၁၅ ရက္က သူ႔ေကာ္လံမွာ အခုလိုေရးခဲ့သည္။
“အကယ္၍သာ တ႐ုတ္ႏွင့္ ႐ုရွားစပိုင္မ်ားက ၀ါရွင္တန္ဆီက အဖုိးတန္ဆံုးလွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္တစ္ခုကို ခုိးယူဖို႔ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ၾကသည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ အႀကံေပးလိုက္ပါမည္။ အယ္လ္ဂုိး၏မိန္႔ခြန္းကိုသာ ခုိးယူပါေတာ့”
တရားသူႀကီးငါးဦး၏ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ ေဂ်ာ့ခ်္ဒဗလ်ဴဘုရွ္ရရွိသြားခဲ့သည္က သမၼတရာထူးျဖစ္ၿပီး အယ္လ္ဂိုးရရွိသြားတာကေတာ့ တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ဆိုသည့္ဂုဏ္ပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။ ဒီမိုကေရစီကိုခ်စ္ဖို႔အတြက္ သေဘာထားႀကီးမႈက အေရးႀကီးေၾကာင္း သူက နမူနာျပသခဲ့သည္။
ကံဆုိးစြာႏွင့္ ဘန္ေကာက္မွာ အယ္လ္ဂိုးရွိမေနခဲ့ပါ။ ဖရဲသီးႏိုင္ငံေရးဆိုသည္က အတြင္းက၀ါသည္ျဖစ္ေစ၊ နီသည္ျဖစ္ေစ၊ အ၀ါႏွင့္အနီကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည္ကေတာ့ ေတာင့္တင္းထူထဲလွသည့္ အစိမ္းေရာင္ထုထည္ႀကီးသာျဖစ္ပါသည္။ ဆူသက္ေသာင္ဆူဘန္၏စပြန္ဆာျဖင့္ (၁၉)ႀကိမ္ေျမာက္ အာဏာသိမ္းမည့္ အစိမ္းေရာင္ထိုင္းစစ္တပ္ကေတာ့ တင့္ကားအင္ဂ်င္စက္မ်ားကို ႏိႈးေကာင္းႏိႈးေနၾကမည္ျဖစ္သည္။ အယ္လ္ဂိုးကို ဘန္ေကာက္မွာ အေရးတႀကီးအလိုရွိေနပါသည္။
